سبک منریسم یه گرایش های مهم در هنر رنسانس پسین اطلاق می شود . که تا پایان سده ۱۶ را در می گیرد .این واژه به معنای پیروی افراطی ،غیر طبیعی از شیوه معین می باشد.
نقاشی در منریسم
سبک منریسم تقریبا به فیگور انسانی می پرداخت . متداول ترین بیان آ بصورت نقاشی هایی است که در آن فیگور حالتی از رقص و یا پانتومیم پیچیده و بغرنج را به بیننده القا می کنند . تر کیب بندی هاو همچنین حالت ها و ژست ها ی غیر واقعی تعمدا پیچیده و در هم هستند .
مجسمه سازی در منریسم
آثار بروتنسینو چلینی از پیکر تراشان معروف این سبک است.که نفوذ در آثار میکل آنژ او را به تلاش برای خلق اثار بزرگتر برنگیخت.
معماری در منریسم
اصطلاح شیوه گرایی را میتوان به جنبش بزرگی از معماران سده ۱۶ دانست و آثاری که به هیچ وجه هماهنگ نیست .
منبع:
خلاصه ی از کتاب هلن گاردنر
